Warszawa 2021, s. 385.

Marcin Florian Gawrycki – profesor zatrudniony na Wydziale Nauk Politycznych i Studiów Międzynarodowych Uniwersytetu Warszawskiego. Autor publikacji poświęconych Ameryce Łacińskiej, między innymi Chrystus jada cuy. Latynoamerykańska sztuka kulinarna nie od kuchni (2014) oraz sześciotomowej serii Latynoamerykańskie koncepcje stosunków międzynarodowych (2015). Szczęśliwy tata małej Zosi i jeszcze mniejszej Helenki.

Na początku trzeba odpowiedzieć na pytanie dlaczego historia Gujany a nie Gujan. Pobieżne bowiem nawet spojrzenie na mapę polityczną powie nam, że istnieją tam dwa państwa (Gujana i Surinam) i francuska kolonia. Jednak ten podział jest jedynie następstwem europejskiej rywalizacji. Region ten został najpierw odkryty przez Hiszpanów, ale ci nie dostrzegli w nim żadnej wartości, zaś ograniczone zasoby, jakimi dysponowali, uniemożliwiały im opanowanie wszystkich ziem Nowego Świata. Obszar ten, porzucony przez wspomnianych odkrywców, stał się więc miejscem rywalizacji Holandii, Anglii i Francji, które ostatecznie utworzyły tam swoje kolonie. Ale geograficznie Gujana to obszar między rzekami Amazonki a Orinoko oraz Oceanem Atlantyckim. W jej skład wchodzą nie tylko obecna Gujana, Surinam i Gujana Francuska, ale także brazylijski stan Amapá i Gujana Wenezuelska. Tak więc pisanie o historii Gujany (a nie Gujan) wydaje mi się uzasadnione, nawet jeśli niewiele miejsca poświęcam obszarom należącym obecnie do Brazylii czy Wenezueli.

Niniejsza praca jest częścią szerszego projektu, współtworzonego z Muzeum Historii Polskiego Ruchu Ludowego, pragnącego przybliżyć polskiemu Czytelnikowi historię zaniedbanego dotąd w polskiej literaturze regionu Karaibów. Do tej pory w niniejszej serii ukazały się: Historia Trynidadu i Tobago, Historia Małych Antyli, Historia wysp bezużytecznych (Tortugi, Bermudów, Providencii i San Andrés, Bahamów, Kajmanów, Turks i Caicos, La Tortuga, wysp de la Bahía, Maíz, Santanilla oraz Navassa) oraz Historia Wybrzeża Moskitów, Belize i Darién.