W roku 1983, trzy lata przed tym, jak Jorge Luis Borges umarł w Genewie, i rok przed, śmiercią Cortazara w Paryżu, w Argentynie doszło do wydarzenia ogromnej wagi: od władzy odsunięta została junta wojskowa rządząca krajem po zamachu stanu z roku 1976 i odpowiedzialna za tak zwany proces reorganizacji narodowej, w wyniku którego straciło życie lub zginęło bez wieści około trzydziestu tysięcy ludzi. Tak trauma związana z dyktaturą, jak i wydarzenia, które nastąpiły po jej upadku: trudna demokratyzacja (czy - jak mówi się w Argentynie - „demokracja klęski"), neoliberalizm lat 90., czyli tak zwanej dekady menemistowskiej, wielki kryzys gospodarczy z apogeum w grudniu 2001 roku oraz trwające od 2003 roku po dziś dzień i wzbudzające wiele kontrowersji rządy Kirchnerów - wszystko to musiało wpłynąć na powstającą w Argentynie w ostatnich trzydziestu latach prozę. Celem niniejszej książki będzie przybliżenie Czytelnikowi polskiemu tej właśnie prozy, znanej u nas dotąd tylko w niewielkim stopniu.